«Ένα ταξίδι στην Ελλάδα, από την Πελοπόννησο πάντα, τη γριά Μάνα, πρέπει να αρχίζει. Η Πελοπόν-νησος στάθηκε πάντα η κοιτίδα του ελληνισμού, έδαφος ιερό και γόνιμο με όλες τις χάρες του νησιού και της στεριάς. Εδώ είναι οι ρίζες –ο Ταϋγετος, ο Αλφειός, οι Ατρείδες, η Ελένη, ο Πλήθων, ο Παλαιολόγος, ο Κολοκοτρώνης. Ο ανθός, η Αθήνα, η ακρότατη φιλοδοξία της ρίζας (!) έρχεται αργότερα» έτσι ξεκινάει την περιήγηση του στον Μοριά ο Καζαντζάκης. Επιλέγει για τίτλο την ονομασία «Μοριάς» που χρησιμοποιείται πιο πολύ απ’ το λαό. Ας μη ξεχνάμε ότι την εποχή που έγραφε την περιήγηση του αυτή το γλωσσικό ζήτημα ήταν σε έξαρση. Με το έργο αυτό αποτίνει ένα φόρο τιμής στην περιοχή, στην οποία τα ελληνικά φύλα έχουν εγκατασταθεί μόνιμα εδώ πάνω από 3.000 χρόνια και παρόλες τις ιστορικές αλλαγές που συνέβησαν εδώ η ελληνική συνείδηση διατηρήθηκε ανά τους αιώνες. Γράφει «Το πρόσωπο της Ελλάδας είναι ένα παλίμψηστο από 12 κύριες απανωτές γραφές: Σύγχρονη εποχή, Επανάσταση του 1821, Τουρκοκρατία, Φραγκοκρατία, Βυζάντιο, Ρωμαϊκή εποχή, Ελληνιστική, Κλασσική, Δωρικός μεσαίωνας, Μυκηναϊκή, Αιγαιϊκή, Λίθινη». Για τον Έλληνα συγγραφέα-περιηγητή λοιπόν το ταξίδι αυτό αναστατώνει την ψυχή του. Το ιστορικό βάρος που κουβαλούν τα ονόματα πολλών τόπων της Πελοποννήσου αναπόφευκτα οδηγεί το συγγραφέα σε οδυνηρές συγκρίσεις με το παρόν. Προβληματίζεται λοιπόν για την ταυτότητα του Νεοέλληνα και τα προβλήματα του Νεοελληνικού πολιτισμού, ο οποίος δεν κατάφερε να κάνει την αναγκαία σύνθεση της πλούσιας πολιτιστικής του παράδοσης (αρχαίας και βυζαντινής) με τη νεωτερική εποχή του, γεγονός που εμποδίζει την ανάπτυξη και πρόοδο της σύγχρονης Ελλάδας. Παρελθόν και παρόν του Μοριά λοιπόν στη δεκαετία του 1930 δένουν αντιθετικά μέσα από την οπτική του στοχαστή-ταξιδιώτη Νίκου Καζαντζάκη.